Takie proste słowo a tak wiele znaczy dla niektórych z nas. Może czas przystosowuje nas do różnych zmian, decyzji lub sytuacji, które nas w życiu spotkały. Ale dlaczego? Dlaczego jeśli dowiemy się czegoś wcześniej lepiej to zniesiemy? Na przykład jak dowiedziałam się w 5 klasie podstawówki, że moja koleżanka chce się przenieść do gimnazjum do innej szkoły, to gdy przeszło do rzeczy nie ruszyło mnie to (a byłyśmy już "prawie przyjaciółkami", bo wtedy super mocną przyjaźnią nazwać tego nie mogłam). Ale gdy pod koniec 6 klasy dowiedziałam się, że moja kolejna "prawie przyjaciółka"  przenosi się do innej klasy (chodzi mi tu o przeniesienie się z klasy "B" do klasy "A"), to tak było mi żal i tak naprawdę teraz nie wiem dlaczego? Wydaje mi się, że przez to, że wiedziałam o odejściu pierwszej koleżanki szybciej, bardziej się do tego przystosowałam, niż od razu po usłyszeniu od drugiej koleżanki mówiącej to do nauczycielki. W końcu wyszło szydło z worka i z tą koleżanką z "piątej klasy" teraz się bardzo mocno przyjaźnie, a z tą drugą nawet nie mam ochoty się spotykać.


Czy czas leczy rany? Często jest tak mówione, ale uraza, ból zostaje przez dłuższy czas, możemy sobie o tym przypomnieć w najmniej oczekiwanym momencie naszego życia. Może w końcu ta uraza zaniknie, wszyscy mają taką nadzieję - bo przecież (chyba jednak) CZAS LECZY RANY. Nie mogę się z tym nie zgodzić - zapominamy o różnych sprawach. Mama mi ostatnio mówiła, jak miałam okres w 4-5 klasie kłócenia się z moją teraźniejszą przyjaciółką, a ja nic nie pamiętam... Tak naprawdę to się z tego cieszę, bo nie mam jak do niej mieć urazy (w dodatku ludzie się zmieniają, a najbardziej widzą to osoby, z którymi ciągle przebywają, a po drugie nie widziałabym sensu wypominać jej spraw z Panfu - takiej internetowej stronki, ale ciii...).Właśnie! Przecież czas też zmienia ludzi, którymi się otaczamy, miejsca, ale w szczególności NAS SAMYCH, nasz charakter, bo KAŻDA sytuacja, nie ma znaczenia czy dobra - czy zła, zmienia nas, kształtuje i stajemy się odporniejsi.


Czytając tego posta "marnujecie" (mam nadzieję, że nie w dosłownym znaczeniu tego słowa) swój czas. Pisząc tego posta też poświęcam swój, a on płynie dalej, ma mnie gdzieś i się nie zatrzyma, żebym miała trochę więcej chwil na pomyśleniu o mojej notce. Nie zmienimy tego! Ale możemy  w pełni go wykorzystać (tym bardziej jak jesteście chorzy, tak jak ja pisząc tego posta - ale jak wyzdrowieję to zacznę coś robić - OBIECUJĘ!) na rzeczy, na których wam zależy. Więc wstańcie z tego krzesła (nie zapomnijcie wcześniej napisać komentarza pod tym postem i zaobserwować mojego bloga!) i zróbcie coś.


Taki trochę misz masz - a wiem, przecież to mój post - zapomniałam! Chyba czas już się pożegnać. Do kolejnego posta, mam nadzieję, że ten wam się spodobał!

Hej wszystkim! Nie wierzę, że piszę ten post, po prostu nie! Nie wierzę, że wyszła ostatnia cześć tak długiej serii, i że właśnie ją przeczytałam. Nie dam rady w to uwierzyć!!! Czuję się dziwnie, bardzo mi się spodobała i miałam takie momenty kiedy myślałam, że to już koniec kłamczuch i w ogóle. Nie chcę wam zdradzać fabuły, jeśli jeszcze nie przeczytaliście tej książki, ale jak ta lektura jest już za wami (albo uznaliście, że nigdy nie przeczytacie tej serii), to zaznaczcie sobie ten nawias i czytajcie co mam wam do powiedzenia.





( Co do Emily to żyłam w wielkim przekonaniu, że naprawdę popełniła samobójstwo. Jakie emocje mi towarzyszyły, kiedy czytałam o osobie, która kłamczuchy zauważyły, a myślały, że już nigdy się to nie zdarzy, przewracając stronę (i czując, że jest to właśnie EMILY). Nie umiem tego opisać, ale książka jest po prostu GENIALNA! Bardzo spodobał mi się moment , w którym czytaliśmy o sytuacji rzekomego "samobójstwa" Emily z jej punktu widzenia. Bardzo się bałam czytając ten fragment, ale widziałam też, że stoi ona bezpieczna w sądzie w Rosewood, więc przecież nic nie mogło jej się stać. Też dzięki temu, że Emily została ujawniona dopiero w 2/3 książki, od początku myślałam, że ona nie żyje.
Zdziwiła mnie bardzo wieść o ślubie Hanny i to, że ARIA zdecydowała się na ucieczkę do Europy, a Noel od razu wiedział gdzie ją znaleźć (mimowolnie przy tej scenie pojawił się uśmiech na mojej twarzy). Bardzo żałowałam, że ich znaleźli. Pomyślałam sobie, że gdyby pojechali do takiej Polski, to nikt by się tego nie spodziewał i może ich by nie złapali (popełnili duży błąd!). Co do Spencer to baaaardzo się cieszę, że w ostatniej chwili zmieniła zdanie co do ucieczki. Zdziwiła mnie też wieść, że Melissa jest w ciąży, bo jakoś jej charakter nie od razu pasował mi do wizji mamy.


Bardzo cieszę się, że ułożyło się "kłamczuchom" w życiu, a najbardziej chyba z sytuacji Emily, choć to Aria jest moją ulubioną bohaterką. Nie podobało mi się też zachowanie taty Hanny, rodziców Emily i mamy Spencer. Jako jedyni - rodzice Arii nie przestali normalnie rozmawiać z córką (dopóki nie uciekła do Europy), ale z honorem zachowała się też mama Hanny i tata Spencer. Bardzo polubiłam zakończenie z Alison trafiającą do więziennego szpitala (należało się jej!), Sara naprawdę dobrze uknuła całą intrygę! 
Powiem wam szczerze, że z chęcią poczytałabym książkę o dalszym życiu dziewczyn. Takim normalnym, nudnym życiu studentek... )

No dobra! To już koniec tego posta! Napisałam go pod wpływem emocji związanych z książką i chyba nawet tak źle nie wyszedł. Do kolejnego posta!

Hej wszystkim! Dzisiejszy post będzie o motywacji, ale też nie tylko! Jest to tylko jeden z tematów tego posta, a jak chcecie dowiedzieć się co będzie dalej, to zapraszam!

Motywacja - coś co zachęca nas do działania w jakiejś ważnej (lub mniej) sprawie. Często jest mowa o niej podczas ćwiczeń, ale żeby pisać bloga, też trzeba ją mieć. Jeśli nie będziemy mieć żadnej motywacji, to nasze posty nie będą mieć tego "czegoś", żadnej energii, po prostu nic! Bez sensu jest prowadzić bloga "pod przymusem" (chodzi mi o zmuszanie samego siebie), bo nawet nie sprawi nam to tyle radości, ile mogłoby. No dobra gadu gadu, ale skąd wziąć tą (bardzo potrzebną) motywacje. Czytając sobie wszystkie komentarze (w dodatku na temat, który nie jest  taki super radosny - ostatni post ) poczułam przypływ radości i (tej długo oczekiwanej) motywacji (chciałabym wam też podziękować za komentarze pod ostatnim postem, które dodały mi trochę wiary w siebie :)).

Czytając inne blogi, natrafiamy na zdanie, które daje nam pomysł na posta. Jest to przypadkowe zdanie, ale jakoś od razu chce nam się  tego posta napisać! Oparlibyście się takiej pokusie? Ja nie! Jeśli mamy "wenę" to musimy ją wykorzystać i taka "wena" jest naszą WIELKĄ motywacją. Tak samo z różnymi przedmiotami, rozmowami z ludźmi, wszędzie możemy znaleźć tą słynną "motywację"!



Osoby, które piszą posty typu DIY albo z inspiracjami, mogą szukać wielu pomysłów (i motywacji - jaki jest zamiennik tego słowa? Oświećcie mnie w komentarzach!) na stronach typu: Pinterest, Zszywka i wiele innych. Jeśli ja zobaczę np. filmik na Youtubie, na którym ktoś pokazuje jak zrobić waszego własnego EOS'a to od razu bardzo chce mi się go zrobić.



Więc tak, o motywacji to już koniec, ale chciałabym wam trochę powiedzieć o moich feriach. Dzisiaj zaczęłam swoje dwutygodniowe wolne i bardzo się cieszę! Już jutro wyjeżdżam na tydzień na zimowisko harcerskie i nie mogę się doczekać, bo bardzo lubię takie wyjazdy. Na kolejny tydzień nie mam żadnego pomysłu, ale na pewno odpocznę (no bo przecież przez w te niecałe 3 tygodnie szkoły się bardzo zmęczyłam...). Mam pomysł, żeby chodzić na lodowisko i zrobić jakąś sesje. Muszę też ogarnąć mój aparat, ponieważ ma czarną plamkę na obiektywie (jest to mały, czerwony i już trochę stary samsung, ale tą plamkę ma już długo, a zaczęłam go bardziej potrzebować przez bloga) i może zaniosę go do serwisu. A może wy spotkaliście się z taką plamką na obiektywie? Nie jest to żaden pyłek, ponieważ jak wycierałam obiektyw chusteczką to nadal tam pozostawała.



Kochani, to już koniec tego posta, dajcie znać w komentarzach co u was słychać i kiedy macie ferie! Może podpowiecie mi trochę, co mogę jeszcze zrobić w moje wolne! Dziękuje za każdy komentarz i obserwację - są moją wielką motywacją!

Hej wszystkim! Dzisiejszy post będzie o... strachu. Właśnie tak! Boimy się różnych rzeczy, od ocen po to co będzie np. z naszą przyjaźnią. Raczej każdy się czegoś obawia, ale nikt nie mówi o tym na forum do ludzi. Tak jak np. radością z jakiejś rzeczy dzielimy się z innymi na Snapchacie, Facebooku to o strachu, złości i smutku nikt tam nie napisze, no bo po co? Gdyby każdy tak się zachowywał internet byłby zawalony takimi wpisami. Ale akurat w tym poście chcę się z wami podzielić sprawami, których się obawiam i mam nadzieję, że wy też to zrobicie to w komentarzach. Udzielimy sobie wirtualnego wsparcia i nie będziemy sami. Mam nadzieję też, że taki typ posta wam się spodoba. Pokazuje on, że nikt nie jest idealny.





Moim największym zmartwieniem w ostatnim czasie jest konkurs z fizyki. Czuję, że się staram, ale nie na tyle ile mnie stać. Nie umiem tego wyrazić, jest to specyficzne uczucie. Jak myślę o nim, a zazwyczaj nie są to dobre myśli, coraz bardziej opanowuje mnie strach, że jednak mi się nie uda. Niestety też bardzo mozolnie i ciężko idą mi próbne testy, a w porównaniu z koleżankami (nie powinnam się do nich porównywać, ale ciii...) wypadam najgorzej. Czuję się słaba, myślę o sobie, że nie dam rady i w ogóle nie mam szans, może to trochę nie prawda, ale jak się czegoś boimy to wymyślamy niektóre rzeczy, tak? Ale ja i tak nadal żyję w takim przekonaniu...




Kolejnym moim mini strachem są oceny. Jestem z siebie dumna, ponieważ zaczęłam się mniej nimi przejmować niż dawniej, ale też łatwiej mi je zdobywać lepsze od kiedy jestem w nowej szkole. Tak naprawdę nigdy się nie zmienię i jak bardzo dam rady uwziąć się na niektóre oceny, tak chyba pozostanie to do skończenie przeze mnie szkoły. Na koniec semestru oczywiście ostatnie sprawdziany i jak dostaniesz z nich 6 to będziesz mieć 6 na koniec i jak tu się nie zastanawiać nad tym co dostaliśmy i nie bać się, czy nam się uda. No ale oceny nie są przecież najważniejsze.


Ciągle strach związany ze szkołą, ale przecież nie tylko taki istnieje. Bardzo często mam tak, że z powodu jakiś wydarzeń boli mnie brzuch i nie chcę już uczestniczyć w tej imprezie/spotkaniu, wy też tak macie? Czasami boję się też występów na scenie z kółka teatralnego, ale to zdarza mi się już naprawdę dawno.


Tak o to chciałabym zakończyć tego posta. :) Mam nadzieję, że wam się spodobał. A wy macie rzeczy, których się boicie? Podoba wam się nowy wygląd bloga?