Hej wszystkim! Dzisiejszy post będzie kolejnym DIY (zrób to sam, gdyby ktoś nie wiedział), a mianowicie jak zrobić sobie waszego własnego EOS (balsam do ust, są już dostępne w Douglasie za 25 zł, ale ja kupowałam w internecie za około 20 zł). Dużo jest takich filmików na amerykańskim Youtubie (np.playlista Hello Maphie - jednej z najlepszych (moim zdaniem) DIY'owych youtuberek), ale tak naprawdę po polsku nie znajdziecie dużo takich pomysłów. Trochę się bawiłam z tymi projektami, ale (w końcu!) wyszło mi nawet fajne jajeczko.






Tutaj przedstawię wam moje "małe" rady (które możecie wykorzystać przy robieniu własnych balsamów):
1. Nigdy nie dodawajcie do nich pasty do zębów (nigdy!!!). Zrobiłam tak, bo pomyślałam sobie, że jeśli tej dziewczynie wyszło (klik - link do filmiku), to mi też może. Ale albo się to zważyło, albo miałam "złą pastę do zębów" (dodam, że dodałam z tej samej firmy co ta dziewczyna, ale chyba inny rodzaj), albo po prostu wykonanie balsamu z pastą do zębów jest niemożliwe. Wyszła z tego papka, która nie dała rady zastygnąć i zmarnowałam przy tym składniki (akurat użyłam normalnej pomadki - może dlatego?). Używałyście kiedyś pasty do robienia balsamów?
2. Nie dodawajcie też miodu, był w przepisie (Śliwki robaczywki : lśniący balsam do ust) i opadł mi na dno, choć  przed wlaniem do pojemniczka stanowił (on i reszta balsamu) jednolitą konsystencję. No trudno!
3. Zawsze dodajcie jakąś twardą bazę (np. inny balsam do ust, tea light lub wosk pszczeli).




Teraz przejdę już do przepisu, będzie nim (teraz jest czas na fanfary) kakaowy EOS.

Składniki:
- jeden tea light (bezzapachowy!!!) lub wosk pszczeli (tego produktu nie wiem ile trzeba dodać, bo nigdy go nie miałam i nie robiłam z niego pomadki)
- łyżka oleju kokosowego (ja mam bezzapachowy)
- 1-2 łyżeczki kakao (ja dodałam jedną i zapach jest mało wyczuwalny, więc myślę, że gdybym dodała dwie to pomadka byłaby idealny)
- 5-10 kropelek olejku eterycznego (jak dodajecie kakao, moim zdaniem nie jest on już potrzebny)




Wykonanie:
Wosk z tea light'a wyjąc i wyrzucić metalową "podkładkę" i knot (chyba, że macie pomysł na wykorzystanie ich, ale do tego "przepisu" nie będą nam już potrzebne). Wosk razem z olejem kokosowym rozpuścić (albo w mikrofalówce, albo do garnka z prawie wrzącą wodą wstawić miseczkę ze składnikami - musicie przy tym pamiętać, że woda nie może się dostać do naszej pomadki. Sposób z mikrofalówką zajmuje nam około minutę (ja co 10 sekund mieszałam nasz balsam) a z garnkiem około 5-10 minut (i wciąż musimy mieszać). Do was należy wybór!). Gdy już wasza mieszanina jest gotowa dodajecie kakao (możecie ten krok pominąć) lub olejek eteryczny.
Ostatnia cześć to wlanie waszej pomadki do pojemniczka (nie musi być on po EOS'ie - tutaj macie link jak podzielić opakowanie EOS'a na trzy części - od 24 sekundy do 47) 

To już koniec tego posta (na pewno zrobię kolejną cześć z wykorzystaniem kredek świecowych). Mam nadzieję, że post wam się spodobał. Czekajcie na kolejny! ♥ 

Hej wszystkim! Dzisiejszym postem będzie haul zakupowy. Zakupy zrobiłam wczoraj i były to decyzje spontaniczne (tak jak wybranie się na zakupy), ale jestem w pełni zadowolona. Zapraszam dalej!

Pierwszym sklepem, do którego zaszłam była Ziaja. Od dawna już potrzebowałam kremu do twarzy i peelingu i takie o to rzeczy trafiły do mnie w ręce, a dokładnie Krem Antybakteryjny Ziaja Nuno (był za 9,59 zł) i Peeling Enzymatyczny Ziaja Nuno (był za 9,24 zł). Serię NUNO znałam już wcześniej i miałam trzy kosmetyki z tej serii i świetnie mi się sprawdzały, więc z chęcią będę testować resztę. Kupiłam jeszcze sobie trzy maski: nawilżającą z glinką zieloną, oczyszczającą z glinką szarą i kojącą z glinką różową (każda maseczka kosztuje 1,74 zł). Nigdy ich nie miałam i nadszedł czas na ten "pierwszy raz". Ostatnim moim zakupem w tym sklepie było wspomnienie mojego dzieciństwa czyli mydło do kąpieli o zapachu gumy balonowej i kosztowało ono 7,80 zł. W gratisie (jak się wydało 30 zł) dostałam kokosowy balsam do ust.

Kolejnym sklepem, który odwiedziłam, był H&M. Zależało mi na zwyczajnych topach i takie też kupiłam. Jeden jest biały (kosztował 20 zł), a drugi czarny (kosztował 24 zł). Za innymi rzeczami się nie rozglądałam, bo biegłam zobaczyć moje BUTY.

Takie proste słowo a tak wiele znaczy dla niektórych z nas. Może czas przystosowuje nas do różnych zmian, decyzji lub sytuacji, które nas w życiu spotkały. Ale dlaczego? Dlaczego jeśli dowiemy się czegoś wcześniej lepiej to zniesiemy? Na przykład jak dowiedziałam się w 5 klasie podstawówki, że moja koleżanka chce się przenieść do gimnazjum do innej szkoły, to gdy przeszło do rzeczy nie ruszyło mnie to (a byłyśmy już "prawie przyjaciółkami", bo wtedy super mocną przyjaźnią nazwać tego nie mogłam). Ale gdy pod koniec 6 klasy dowiedziałam się, że moja kolejna "prawie przyjaciółka"  przenosi się do innej klasy (chodzi mi tu o przeniesienie się z klasy "B" do klasy "A"), to tak było mi żal i tak naprawdę teraz nie wiem dlaczego? Wydaje mi się, że przez to, że wiedziałam o odejściu pierwszej koleżanki szybciej, bardziej się do tego przystosowałam, niż od razu po usłyszeniu od drugiej koleżanki mówiącej to do nauczycielki. W końcu wyszło szydło z worka i z tą koleżanką z "piątej klasy" teraz się bardzo mocno przyjaźnie, a z tą drugą nawet nie mam ochoty się spotykać.


Czy czas leczy rany? Często jest tak mówione, ale uraza, ból zostaje przez dłuższy czas, możemy sobie o tym przypomnieć w najmniej oczekiwanym momencie naszego życia. Może w końcu ta uraza zaniknie, wszyscy mają taką nadzieję - bo przecież (chyba jednak) CZAS LECZY RANY. Nie mogę się z tym nie zgodzić - zapominamy o różnych sprawach. Mama mi ostatnio mówiła, jak miałam okres w 4-5 klasie kłócenia się z moją teraźniejszą przyjaciółką, a ja nic nie pamiętam... Tak naprawdę to się z tego cieszę, bo nie mam jak do niej mieć urazy (w dodatku ludzie się zmieniają, a najbardziej widzą to osoby, z którymi ciągle przebywają, a po drugie nie widziałabym sensu wypominać jej spraw z Panfu - takiej internetowej stronki, ale ciii...).Właśnie! Przecież czas też zmienia ludzi, którymi się otaczamy, miejsca, ale w szczególności NAS SAMYCH, nasz charakter, bo KAŻDA sytuacja, nie ma znaczenia czy dobra - czy zła, zmienia nas, kształtuje i stajemy się odporniejsi.


Czytając tego posta "marnujecie" (mam nadzieję, że nie w dosłownym znaczeniu tego słowa) swój czas. Pisząc tego posta też poświęcam swój, a on płynie dalej, ma mnie gdzieś i się nie zatrzyma, żebym miała trochę więcej chwil na pomyśleniu o mojej notce. Nie zmienimy tego! Ale możemy  w pełni go wykorzystać (tym bardziej jak jesteście chorzy, tak jak ja pisząc tego posta - ale jak wyzdrowieję to zacznę coś robić - OBIECUJĘ!) na rzeczy, na których wam zależy. Więc wstańcie z tego krzesła (nie zapomnijcie wcześniej napisać komentarza pod tym postem i zaobserwować mojego bloga!) i zróbcie coś.


Taki trochę misz masz - a wiem, przecież to mój post - zapomniałam! Chyba czas już się pożegnać. Do kolejnego posta, mam nadzieję, że ten wam się spodobał!

Hej wszystkim! Nie wierzę, że piszę ten post, po prostu nie! Nie wierzę, że wyszła ostatnia cześć tak długiej serii, i że właśnie ją przeczytałam. Nie dam rady w to uwierzyć!!! Czuję się dziwnie, bardzo mi się spodobała i miałam takie momenty kiedy myślałam, że to już koniec kłamczuch i w ogóle. Nie chcę wam zdradzać fabuły, jeśli jeszcze nie przeczytaliście tej książki, ale jak ta lektura jest już za wami (albo uznaliście, że nigdy nie przeczytacie tej serii), to zaznaczcie sobie ten nawias i czytajcie co mam wam do powiedzenia.





( Co do Emily to żyłam w wielkim przekonaniu, że naprawdę popełniła samobójstwo. Jakie emocje mi towarzyszyły, kiedy czytałam o osobie, która kłamczuchy zauważyły, a myślały, że już nigdy się to nie zdarzy, przewracając stronę (i czując, że jest to właśnie EMILY). Nie umiem tego opisać, ale książka jest po prostu GENIALNA! Bardzo spodobał mi się moment , w którym czytaliśmy o sytuacji rzekomego "samobójstwa" Emily z jej punktu widzenia. Bardzo się bałam czytając ten fragment, ale widziałam też, że stoi ona bezpieczna w sądzie w Rosewood, więc przecież nic nie mogło jej się stać. Też dzięki temu, że Emily została ujawniona dopiero w 2/3 książki, od początku myślałam, że ona nie żyje.
Zdziwiła mnie bardzo wieść o ślubie Hanny i to, że ARIA zdecydowała się na ucieczkę do Europy, a Noel od razu wiedział gdzie ją znaleźć (mimowolnie przy tej scenie pojawił się uśmiech na mojej twarzy). Bardzo żałowałam, że ich znaleźli. Pomyślałam sobie, że gdyby pojechali do takiej Polski, to nikt by się tego nie spodziewał i może ich by nie złapali (popełnili duży błąd!). Co do Spencer to baaaardzo się cieszę, że w ostatniej chwili zmieniła zdanie co do ucieczki. Zdziwiła mnie też wieść, że Melissa jest w ciąży, bo jakoś jej charakter nie od razu pasował mi do wizji mamy.


Bardzo cieszę się, że ułożyło się "kłamczuchom" w życiu, a najbardziej chyba z sytuacji Emily, choć to Aria jest moją ulubioną bohaterką. Nie podobało mi się też zachowanie taty Hanny, rodziców Emily i mamy Spencer. Jako jedyni - rodzice Arii nie przestali normalnie rozmawiać z córką (dopóki nie uciekła do Europy), ale z honorem zachowała się też mama Hanny i tata Spencer. Bardzo polubiłam zakończenie z Alison trafiającą do więziennego szpitala (należało się jej!), Sara naprawdę dobrze uknuła całą intrygę! 
Powiem wam szczerze, że z chęcią poczytałabym książkę o dalszym życiu dziewczyn. Takim normalnym, nudnym życiu studentek... )

No dobra! To już koniec tego posta! Napisałam go pod wpływem emocji związanych z książką i chyba nawet tak źle nie wyszedł. Do kolejnego posta!